KARŞI PENCEREDEKİ KADIN

“Dev bir orkestra düşün. Her enstrümanın önünde bir mum yanıyor. Partisyonunu çalan müzisyen önündeki mumu söndürüp sahneden çıkıyor. Sonuncusu da parçasını çalıyor, mumu söndürüyor ve salon zifiri bir karanlığa gömülüyor. Ve o andan itibaren herkes kendi müziğini çalıyor.”... diye başlıyor oyun.

Birikimleri, yaşam tarzları hayata bakışları, yaşamla baş etme anlayışları birbirinden çok farklı dört insan kendileri için bir çıkış ararken yolları kesişiyor. Kimi hayal ettiklerinin peşine takılıyor. Hiçbiri diğerine yetmiyor, hiçbirini diğerini tamamlamıyor.

Ve her birinin kendilerine ait olduğunu sandıkları hayatlarına bilinenin ötesinde bir anlam yükleyebilmek için çırpınışlarını anlatıyor diye özetlenebilir oyun.

Ya da;

“Hayat üstüne köşe yazıları yazan bir adam birlikte yaşadığı kadında bulamadıklarını karşı apartmanda oturan bir kadınla tamamlayacağını umar. Kadının gerçekte ne olup olmadığına bakmadan ortada bir hayal yaratır kendisine.

Karşı evdeki kadın ise dört duvar arasına sıkışıp kalmıştır. Hayatı için daha duyarlı, daha coşkulu, daha “şiddetli” bir ilişkinin peşine düşer. Kadının kocası bu ilişkiyi fark eder. Yazar ise sevgilisine olan biten her şeyi anlatmaktadır. Kadının kocası evi basar ve bir dizi olay yaşanır.” diye de özetlenebilir oyun.

Oyun yazılırken, karşı evin film çekilerek bir sinema perdesinden gösterilmesi düşünülmüştü. Ancak teknik açıdan mükemmel bir sonuç yaratılmadı. Arkadan yapılması zorunlu film projeksiyonu için en az yedi metrelik bir mesafe gerekiyordu. Barkovisyon türü çözümlerde ise istenen büyüklüğe ulaşıldığında fluluk başlıyordu. Bu nedenle klasik tiyatro dekoruna dönüldü. Eğer yazıldığı sıralarda hayal edilenler gerçekleştirilebilseydi oyuncuların ikisi perdede, ikisi sahnede olacak ve karşılık oynayacaklardı. Ancak perdeden klasik dekora dönülmesine rağmen, oyun bir sinema filmi anlayışında sahnelendi. Işık, müzik, efekt kullanımı, zaman aşımları, süperpozeler bir sinema filmindeki gibi ele alındı.